Deze trap liep Jezus regelmatig op weg naar Getsemane, een plek waar hij met zijn discipelen veel was. De locatie is het meest bekend van het laatste avondmaal en het verraad van Judas. Jezus liep deze trap ook op weg naar zijn proces.
Een ongewenste ontdekkingsreis
In 2003 sleurde mijn man me voor het eerst mee naar Israël, want hij vond dat ik daar iets te zoeken had: familie, vrienden en afkomst. Voor mij was het een land waar ik in de jaren ’90 naartoe gevlucht was en woonde. Maar dat ik ook weer ontvlucht had. Voor mij hoefde dat bezoek niet zo.
Het lot maakte dat we er veel langer bleven dan de drie weken die we gepland hadden. Dat is een lang verhaal, misschien voor een andere keer. Maar dat langere verblijf hoefde voor mij ook niet.
Onder het mom van ‘onder iedere steen vind je hier geschiedenis’ sleepte mijn man me mee op talloze historische tochten door het kleine Israël. Daar werd ik weleens gek van.
Ik was er niet aan toe
We zagen de mooiste nationale parken, maakten prachtige wandelingen en ontmoetten geweldige mensen. We bezochten ook de meest obscure plekken en klommen het halve land door, bij temperaturen die in de woestijn soms nog net de 50 graden niet aantikten. We bezochten grotten waar volgens overleveringen profeten hebben geslapen, bergen waar zwaar gevochten is, wandelden tussen herders in de bergen rond Bethlehem en liepen over straten waar Jezus zijn laatste stappen deed. We bezochten de allerheiligste Joodse muren en ook het graf van Abraham, de eerste mens die in één god geloofde.
We waren samen, dus het was mooi. Maar qua geschiedenis en achtergrond was ik er op dat moment gewoon niet aan toe.
Mijn joodse afkomst was iets voor achter de voordeur. Zo ben ik opgevoed. Op straat werd ik er in de USSR om uitscholden en gediscrimineerd. Die Joodse staat was me toen misschien wel een beetje te confronterend.
Vertrouwen op je gevoel
Jaren later was het was mijn toneelopleiding die mijn ziel uiteindelijk zuurstof gaf. De Meisner-technique leerde me dat je op je eigen gevoel mag en moet vertrouwen en dat was een hele openbaring voor me.
Zo kwam er eindelijk ruimte voor die Joodse afkomst. Of beter gezegd, voor de schoonheid ervan, want de zwarte bladzijde vind je natuurlijk terug in mijn voorstelling ‘Zij zagen Oorlog’.
Inmiddels kijk ik met andere ogen naar die foto’s van toen. Dat is geen spijt, maar persoonlijke groei. Zo’n proces is niet uniek. In “Oscar en Oma Rozerood” legt Oscar het prachtig uit: “Eerst onderschat je het leven, dan overschat je het. Uiteindelijk realiseer je dat het slechts een lening is.”
Vorig jaar waren we nog in Israël en ik genoot van iedere seconde. Juist ook van die historische uitjes waarbij we – ook dit keer – bij hoge temperaturen krankzinnige wandelingen en klimpartijen ondernamen. Die hitte is aan mij niet besteed, maar het afzien valt in het niet bij zo’n zoektocht naar je ziel.
