Het geboorteland van mijn vader valt het geboorteland van mijn moeder aan. Een onwerkelijke situatie. Het ene moment sta ik op mijn telefoon beelden te bekijken van hoe Russische raketten inslaan in Charkiv, op het plein waar ik altijd met mijn oma liep, en het volgende moment sta ik buiten een vrachtwagen met audio-spullen voor mijn anti-oorlogsvoorstelling ‘Zij zagen Oorlog‘ te lossen.

Gewone mensen zijn de pineut

Oorlog is vreselijk, voor iedereen. In eerste instantie voor de mensen die er midden in zitten. Dat zijn gewone mensen zoals u en ik. Ze moeten het over zich heen laten komen en het beste ervan zien te maken.

Voor hen is belangrijk dat u laat zien dat u ze niet vergeet. Voorzie uw profielfoto op social media van de Oekraïense kleuren. Vertel de verhalen van de mensen in uw posts en bijdragen. En ga protesteren of doe mee met een vredesmars. Het helpt allemaal, echt.

Ook hier consequenties

Maar ook voor mensen elders in de wereld gaat dit heftige consequenties hebben. Tot wel 60% van het Europese tarwe en diverse granen komen bijvoorbeeld uit de betwiste regio. Veel grondstoffen en energie halen we daar vandaan. De wereld gaat geconfronteerd worden met onmogelijke prijsstijgingen en tekorten. Hoeveel pijn kunnen we hier aan?

Vertrouw niet teveel op de effectiviteit van sancties. De Rijke Russen hebben er rekening mee gehouden en de arme Russen zijn niet anders gewend. Zij hebben in de historie talloze malen bewezen op het tandvlees te kunnen overleven.

Zal ik mijn familie ooit nog zien?

Zelf maak ik mij het meeste druk over mijn familie en vrienden. Mijn Russische oma in Sint-Petersburg is bijna 100 jaar oud. Zal ik haar ooit nog kunnen omhelzen? En mijn vader die daar ook woont. Kan ik ooit nog bij hem op bezoek?

Mijn Joodse familie woont niet meer in Charkiv. In de tweede wereldoorlog kwam een groot aantal om en de rest (inclusief mijn moeder en ik) is vanwege antisemitisme uit de USSR vertrokken.

Mijn hart huilt voor Oekraïne

Ik ben iedere dag blij met de warmte die ik van van de Nederlanders ontving toen ik hier in jaren ’90 zonder iets aankwam. Mijn buren in Amsterdam, de glimlachende controleurs in het openbaar vervoer en de politie die je gewoon de weg kan vragen. En jaren later de warmte van de Zwollenaren.

Mijn hart huilt voor Oekraïne. Ik ben er al jaren weg, maar het zal altijd een onderdeel van me zijn.

Update:

Mijn eerste reactie was het afgelasten van deze tournee. Ik kon het emotioneel niet aan. Uiteindelijk heb ik na veel overleg besloten om de tournee te spelen, zelfs uit te breiden en alle opbrengsten te doneren aan initiatieven gericht op Oekraïense weeskinderen en tbv. vrije onafhankelijke media. Uiteindelijk konden we ruim 17.000 euro doneren in cash en goederen. De warme reacties van het Nederlandse publiek blijven mij mijn leven bij.