Mijn docente Jiddisch begint de les vandaag met de melding dat ze een zware tijd doormaakt. Haar 90-jarige oma woont in een Kibbutz in het zuiden van Israël en is vermist.

Ik schrik ervan.

Tegelijk voel ik me schuldig. Ik maak me immers zorgen over mijn eigen familie en vrienden in Israël. Niet omdat ze vermist zijn, maar omdat ze mogelijk gevaar lopen dat ze geraakt worden door een verdwaalde raket. Die kans is kleiner dan dat je in de Staatsloterij een serieuze prijs wint. En ik weet dat. Toch maak ik me zorgen.

Ben ik een paniekvogel of is mijn angst op zijn plaats?

Mijn docente vertelt dat haar oma in New York (stad) woonde, maar naar Israël verhuisde nadat haar man in 2001 omkwam in één van de torens van het WTC. Die stortten in nadat Islamitische terroristen daar op 9/11 met vliegtuigen in waren gevlogen.

Ik heb er geen woorden voor. Niemand in de groep trouwens.

Ontdaan lezen we de tekst van het lied “Hulyet, Hulyet, Beyze Vintin!”. Het gaat over de opstand in het Ghetto van Warschau. Met een zwaar gemoed nemen we afscheid. Tegelijk voelen we ons gesterkt doordat we de Jiddische les hebben door laten gaan. Dat voelt alsof we iets goeds hebben gedaan.

Zorgen blijven

Na afloop blijven mijn zorgen over mijn eigen familie. Mijn moeder en mijn nicht met haar gezin. Hun ouders. Mijn andere hoogzwangere nichtje, haar zus en ouders. Ze zijn rond de 40 of ouder en werken in de zorg. De kans dat ze worden opgeroepen is voorlopig nihil. Daar tegenover staat de zekerheid dat ze in hun ziekenhuizen heel druk zullen worden met gewonden uit de oorlog.

Mag ik me daar zorgen over maken?

Misselijk van Zwolle

Op Facebook meldt de gemeente Zwolle dat ze de Zwolse vlag halfstok hangen voor slachtoffers in en rond Gaza. Ik moet die zin 20 keer lezen voordat ik geloof wat daar staat. Mijn eigen gemeente doet alsof die moordpartijen in Israël niet hebben plaatsgevonden. Ik woon ruim 20 jaar met veel plezier in deze prachtige stad, maar voor het eerst ben ik er ziek van.

Ik zie foto’s van Nederlanders die de Israëlische vlag voeren. Dat zijn dappere mensen. Veel burgemeesters, inclusief die in Zwolle, durven dat niet uit angst voor ongeregeldheden.

Berichten van vrienden gaan over schoonzonen en broers die zijn opgeroepen en inmiddels aan de frontlinie actief zijn. Ik zie meldingen van andere vrienden uit de VS en Canada. Zij pakken vrijwillig het vliegtuig om zich in hun geboorteland als reserve te melden.

Hamas geen nazi’s

Overgeven moet ik van de berichten die vertellen dat Hamas mensen – inclusief babies – executeert en dat live uitzendt via social media. Als de terreurgroep de kans had om 15 miljoen Joden om te brengen ipv. 1000, dan zouden ze dat doen. Anders dan de nazi’s zou Hamas het niet proberen te verbergen, maar met trots live uitzenden!

Mensen de dupe

Ik zie beelden van bombardementen op Gaza. Stofwolken zonder vlammen. Dat zijn bommen die onder de grond ontploffen. De Israëlische luchtmacht mikt op tunnels en ondergrondse bunkers. Burgerslachtoffers zijn niet het doel, maar ook niet te vermijden. Als ondergrondse munitie-opslagplaatsen ontploffen zie ik flatgebouwen instorten.

Ook daar wonen mensen. Mensen zoals jij en ik. Mensen die er niet om gevraagd hebben geregeerd te worden door terroristen van Hamas.

Makkelijk praten

Een aantal Nederlandse journalisten en opiniemakers zegt dat die Palestijnse burgers het er zelf naar gemaakt hebben, omdat ze Hamas al 15 jaar tolereren. Het is allemaal makkelijk praten als je veilig in een radiostudio in Hilversum zit en je grootste zorg een hoge energierekening is.

Toen ik in de USSR woonde waren we het verre van eens met wat de communisten deden. Maar zie er maar eens iets aan te doen. Ook al ben je met meer, het is lastig zo’n dictatuur te breken.

Denk maar even terug aan de opstanden in Wit-Rusland van 4-5 jaar geleden. 90% van het volk ging de straat op. Ze hielden de massademonstraties ruim een jaar vol, maar wisten de dictatuur niet te breken.

Hamas viert burgerdoden

Dat is ook de situatie in Gaza, waar de burgerbevolking met bloed en tranen betaalt omdat vrede de leiders niet uitkomt. Die bedenken dat flatgebouwen, scholen, ziekenhuizen en gebedshuizen prima dekmantels zijn voor munitieopslagplaatsen en raketlanceerinstallaties. Ze weten dat de Israëlische luchtmacht ze vroeg of laat moet uitschakelen. De burgerslachtoffers die daarmee gemoeid zijn worden door die Hamas-leiders gevierd alsof de Champions League gewonnen is.

Leiders die overigens in dikke villa’s in Qatar wonen en elk een spaarrekening van 3 tot 5 miljard euro hebben. Dat hebben ze verdiend met bloed en tranen van een ander.

Dat is de realiteit. Het leven is oneerlijk. En ik vraag me af of het ooit eerlijk wordt.

Maar mag ik me dat überhaupt afvragen?