Elke maand gratis nieuwsbrief:

Twee weken te leven

Stel je hebt twee weken te leven? Wat zou je doen? Een vrouw in de rook zoekt naar de essentie van het moment.

Oscar leerde mij dat het leven voor 10% bestaat uit dingen die je overkomen en dat 90% bepaald wordt door hoe je daarop reageert. Dat klinkt wrang, maar wat zou jij veranderen als je nog maar twee weken te leven hebt?

Dat bedoel ik.

Bewust kiezen

Levend voor morgen, raak je nu de toekomst kwijt. Want later is allang begonnen. En vandaag komt nooit meer terug. Dat is van ‘Het Klein Orkest’ met Harrie Jekkers.

Dat heette ooit trouwens “het Groot Orkest”, genoemd naar een Cabaretprogramma. Toen dat mislukte stopten een paar belangrijke muzikanten en leek het doek te vallen voor de band. De overgebleven leden wilden wel door, maar misten onder andere een solo-gitarist die conform de traditie essentieel was voor popmuziek. Omdat ze die niet konden vinden, legden ze die rol neer bij hun toetsenist. Uiteindelijk werd dat orgeltje bepalend voor de karakteristieke sound van ‘Het Klein Orkest’ en maakten ze prachtige (maatschappelijke) liederen als Koos Werkeloos, Oh oh Den Haag, Over de Muur, Laat mij maar alleen en Later is allang begonnen.

Die muziek was er allemaal niet gekomen als Jekkers vast had gehouden aan dat principe van die gitarist. En die kans was best groot, want in de meeste gevallen gaan de meeste mensen onder druk van buiten toch voor de zekerheid van de routine. Ik ben blij dat Het Klein Orkest koos voor de ziel en daarmee het onbekende culturele pad insloeg.

Veel tegenwind

Zelf kreeg ik ook de nodige kritiek toen ik ruim twaalf jaar geleden besloot te stoppen met mijn meer dan fulltime baan in de ICT. Ik wilde mijn gevoel achterna en iets met theater doen. Ik wist niet wat, maar wist wel dat ik in de ICT niet op zijn plek was. Ik ruilde zekerheid en aanzien in voor ‘iets vaags’ in de culture sector, en dat kon niet iedereen waarderen.

Dat is nog vaak zo.

Dan vragen mensen naar mijn baan en zeg ik “actrice”. Dan slikken ze twee keer en draaien ze wat met hun ogen. Dan volgt: “Nee, ik bedoel je echte baan.”

Daar kun je op een paar manieren op reageren, maar ik lach erom en laat de opmerkingen verder voor wat het is. Van binnen heb ik best medelijden met mensen, die vastzitten in een denkpatroon waarin geen plek is voor een culturele sector.

Voor mij telt slechts het hier en nu.

Oefenen, repeteren, schrijven, een decor bouwen en optreden. Jij mag het niet veel vinden, maar voor mij is het alles.

Deel dit: