De laatste tien minuten voor het optreden sta ik eenzaam achter de coulissen in het donker. Even voel ik me even een schoolkind dat weg wil lopen voor het begin van een tentamen. 

Dan zie ik de emotionele achtbaan voor me en vraag ik mezelf af: “Wat doe je jezelf toch aan?”

En elke keer geef ik mezelf hetzelfde antwoord: “Stel je niet aan, het gaat niet om jou.” 

Het gaat inderdaad niet om mij. Het gaat om de personages die op dat moment in het donker als het ware om me heen staan. Ze fluisteren in mijn oor: “Doe het! Alsjeblieft vertel mijn verhaal. Alsjeblieft! D mensen moeten het weten. Mijn verhaal is belangrijk”. 

Dan haal ik diep adem en stel mezelf beschikbaar voor hun verhaal. Opdat ze echt kunnen bestaan. Even, misschien maar voor een uur of twee uur, maar wel levensecht.