Lieve tante Judith, 

Voordat we uit Berlijn vertrokken zei je dat we het op het platteland moesten proberen en dat jij je bij ons zou voegen, zodra je kon. We zijn echter helemaal naar Nederland gelopen en het is vreselijker dan je kunt voorstellen. 

We liepen gewoon de grens over en vonden in Kerkrade een herberg waar we mochten slapen. We waren vrij en hadden eindelijk rust, zo dachten we. Maar midden in de nacht kwam de Nederlandse politie ons halen en die zette ons samen met een ander gezin terug de grens over. 

Eenmaal weer in Duitsland hebben we onze spullen bij het andere gezin gelaten en zijn we met een beetje kleding het platteland op gevlucht. We vonden tijdelijk onderdak bij een boer en wonen nu bij een andere boer, maar ook hier kunnen we niet lang blijven. We gaan richting België of Frankrijk. Hopelijk hebben we daar meer geluk en kijken ze anders tegen vluchtelingen aan. 

Lieve tante, de tijd is tekort voor me om alles te vertellen dat we hebben meegemaakt. Geloof me alstublieft wanneer ik zeg dat het verschrikkelijk is. Het is een schande. Zorg dat u vertrekt, voordat het te laat is. 

Nederland is geen goede bestemming, neem ook dat van mij aan. Probeer Zwitserland of anders Polen. 

Vol goede hoop en hopelijk tot snel, 

Meira en Micha, 6 November 1938