In mijn theatervoorstellingen ben ik een veelvoud aan personages, van jong tot oud, alle geslachten en alle politieke overtuigingen. Ik voel de emotie van de karakters die ik word, ik beleef het. Ik speel ze niet, ik ben ze. Vlak voor een voorstelling sta ik in het donker en is het alsof al die karakters om me heen staan en erop wachten om me over te nemen. Dat gevoel en die intensiteit voel je in de zaal.

Als ik beleef wat ik vertolk, dan voelt het publiek dat ook. Dan ga je meeleven en word je meegezogen in het verhaal.

Maar als er valsheid is in de vertolking, dan voel je meteen de afstand. Je gevoel sluit dan niet aan bij wat je ziet. Het verhaal raakt je niet en de boodschap gaat verloren.

De uitslag van de verkiezingen toont hoezeer dit ook voor de politiek geldt. Niemand vertrouwt beloftes van welke politicus dan ook. Ze hebben allemaal plannen, maar de praktijk blijkt weerbarstig. Waar het om gaat is de authenticiteit van de politicus. Is de beslissing van de politicus te voorspellen als het erom gaat of niet? Is het iemand die doet zegt of is het een stukje zeep op een natte douchevloer?

De kiezers gaan voor de niet gepolijste Caroline van der Plas, die leeft waar ze voor zegt te staan. Ze hebben genoeg van slechte acteurs die een gekunstelde linkse wolk aanvallen. Woorden sluiten niet aan bij houding en dan bepaalt je gevoel dat je met een leugenaar of een slechte acteur te maken hebt. Klaver en Kuiken kunnen heel enthousiast roepen dat hun ‘linkse fractie’ de grootste wordt, maar het gevoel van de kiezer wordt bepaald door de lichaamstaal van de leden van die twee gedecimeerde partijen die samen die fractie moeten vormen. Kaag kan op sneakers lopen en doen of ze iemand is die twee hoog achter woont, maar haar blik, taalgebruik en handelen (“Wie zijn die mensen”) zeggen iets anders. De kiezer mag niet geïnteresseerd zijn in verkiezingsprogramma’s, maar zijn gevoel laat hem niet in de steek.

Bij Van der Plas gaat het om mensen en relaties tussen mensen. Dat zag je terug in de campagne en merk je ook in haar gedrag, op de radio en TV. Bij andere partijen gaat het om sommen of stoelen. De toespraak van Hoekstra van het CDA vind ik nog het meest veelzeggend: “Doffe dreun. We zullen het vertrouwen huis voor huis en straat voor straat moeten terugwinnen.” Huizen stemmen niet, mensen wel.