Vandaag gaat de grote oorlog in het oosten van Europa al weer zijn tweede maand in. Hardere sancties zijn niet mogelijk, want dan hebben onze eigen verwarming en industrie er last van. Militair ingrijpen kan niet, want niemand heeft zin in een derde wereldoorlog.

Toch garandeerde het westen in 2008 de veiligheid van Oekraïne als dat land afstand zou doen van zijn nucleaire – en chemische wapens. Zij deden dat.

In 2014 was het de beurt aan het Europees parlement, dat de bevolking in hartje Kiev onvoorwaardelijk vrijheid en veiligheid beloofde. Rusland nam daarop de Krim in en de industriële democratieën lieten het gebeuren.

En nu?

Nu valt Rusland over de breedte aan. Steden en dorpen worden platgegooid, energiecentrales uitgezet. Op diverse plekken worden delen van de Oekraïense bevolking uitgehongerd of zelfs weggevoerd. De industriële democratieën ondersteunen Oekraïne met wapens. We geven ze genoeg om zichzelf zo’n beetje te kunnen verdedigen, maar te weinig om de Rus het land uit te schoppen.

Wat bedoelden we eigenlijk met “Dat nooit weer!”?