Ik ben geboren in een land dat gelukkig niet meer bestaat. Op mijn 17e ontvluchtte ik het door mijn leven in een platic tasje te stoppen en een bus naar ‘ergens’ te pakken. 

Vrijheid voor mensen met het juiste stempeltje

Waar ik geboren ben, behoorde ik bij een volk dat je ‘anders’ moest behandelen. Die status werd ooit bedacht zodat mensen rekening konden houden met de religie van mijn voorouders, maar het ontaarde in een systeem waarin ze steeds minder mochten en konden.

Toen ik er woonde was goede zorg alleen haalbaar als we doktoren kenden en bereid waren die zwart te betalen. Naar specifieke scholen kon je alleen tegen betaling buiten het systeem om. Ik kan meer voorbeelden noemen, maar u heeft vast een idee omtrent de warmte in die samenleving. Wij werden gezien als derderangs burgers en aldus behandeld. 

Mijn leven in een plastic tasje

En dus pakte ik een paar spullen en vluchtte ik. Weg van mijn vrienden, weg van mijn geboortegrond. In de nacht bereikten we de grens. De grenswacht die mijn moederland moest beschermen vernietigde conform procedure mijn paspoort en met een verborgen geboortebewijs belandde ik in Hongarije, waar ik direct op een vliegtuig werd gezet naar Israël. 

Na de landing kreeg ik in het vliegtuig een gasmasker. Of ik dat even op wilde zetten, want het was midden in de eerste golfoorlog en Saddam Hoessein had besloten Jerusalem met Scud raketten te beschieten. Er was angst dat het een chemische aanval betrof. 

Vrijheid in een gasmasker

Met een gasmasker op, kwam ik binnen in het land dat gebouwd is door overlevers van de holocaust. Het was ook nog Purim, ook wel Joods carnaval genoemd. Het is een populaire Joodse feestdag die de bevrijding van het Joodse volk herdenkt van een complot om ze allemaal te vernietigen, zoals beschreven in het boek Esther. Israël zou nooit mijn thuis worden en ik vluchtte verder naar Polen en België, om uiteindelijk mijn rust te vinden in Amsterdam. 

En nu word ik hier ook geconfronteerd met een QR-Code voor handige administratie, ontstaan uit goede bedoelingen. De overheid spreekt van het koppelen van diverse informatiesystemen, waarin robots dan automatisch op zoek kunnen naar trends en ontwikkelingen, zodat medische personeel en opsporingsdiensten beter hun werk kunnen doen. Het Parlement is ontzettend kritisch, maar het kabinet geeft aan desnoods de weg buiten de Volksvertegenwoordiging om te zullen bewandelen. Zo’n noodwet is wellicht handig, maar de gang van zaken voelt als een déjà vu en ik vrees het hellend vlak. 

En dan nog dit

In mijn vakgebied wordt op speellocaties (theaters, festivals, etc) gewerkt met vrijwilligers. Deze mensen moeten volgens onze overheid gaan controleren op de geldigheid van een QR-code en ongeldigheid gaan handhaven. Daar kun je op zich al wat van vinden, want die vrijwilligers zijn in de meeste gevallen niet opgeleid als opsporingsabtenaar. 

Maar in de praktijk gaan deze vrijwilligers geconfronteerd worden met bezoekers die een zwabberend overheidsbeleid op hen gaan afreageren. Dat vinden we met elkaar natuurlijk niet goed, maar dat gaat wel gebeuren. 

Ik vind dat we geen enkele medewerker, laat staan een vrijwillige -, dat aan moeten doen. Deze gedwongen discriminatie resulteert in discussies die alleen maar verliezers kent en leidt tot een geaccepteerde vorm van onderscheid. Dat nooit weer, weet u nog? 

Dus tot het eind van het jaar speel ik geen reguliere voorstellingen. Deze beslissing heb ik genomen na er een aantal dagen goed over te denken, overleg te hebben met mijn team en de betrokken theaters en festivals. Wel speel ik rond de kerst gratis een aantal gesloten voorstellingen. Als je in zo’n bijzondere voorstelling geïnteresseerd bent, dan kun je me hier bereiken.