Na de tweede wereldoorlog zat iedereen in het verzet en lagen lintjes en bedankbrieven van Prins Bernhard als bevelhebber van de binnenlandse strijdkrachten voor het oprapen. Die waardering was er niet voor de communisten en de marxisten, de echte harde kern van het gewapende verzet, want zij waren of dood of werden vanwege het uitbreken van de Koude Oorlog als gekkies verguisd. 

Het zijn ook de communisten die de enige openbare demonstratie in heel Europa tegen de Jodenvervolging door de nazi’s organiseerden: de februaristaking van 1941 in Amsterdam. Na de oorlog werd deze staking uitgebreid herdacht, maar werd de rol van radicaal links als aanjager en organisator initieel genegeerd en later gemarginaliseerd. 

Op de foto zien we Henk Sneevliet, ex-gemeenteraadslid van Zwolle voor de voorloper van de PvdA (1907) en binnen die partij bekend als een orthodox marxist. Henk Sneevliet hielp in de jaren ’20 in China Mao Zedong met de oprichting van de Chinese Communistische Partij. 

Eind jaren ’20 kwam hij terug naar Nederland. In de machtsstrijd in de Soviet Unie koos hij in 1927 de kant van Trotski, dus tegen Stalin.

In 1933 kwam hij in de Tweede Kamer namens de door hem opgerichte RSP. Tussen de beroepspolitici kwam de actievoerder snel in een isolement terecht. Hij verliet de Kamer in 1937 en werd gemeenteraadslid van Amsterdam. 

In 1940 dook Sneevliet bij de Duitse inval op 10 mei onder. Vanuit zijn onderduikadres werd hij actief in het verzet en schreef hij ondermeer opruiende publicaties onder het pseudoniem Baanbreker. Samen met zijn vrouw werd hij op 6 maart 1942 door de nazi’s gearresteerd. 

Samen met zeven kameraden werd hij ter dood veroordeeld. In zijn afscheidsbrief schreef hij: “Voor de zwakken onder mijn naasten gaf ik mijn krachten, ten slotte ook het leven zelf. Meer dan dat heb ik niet.” 

Henk Sneevliet werd met zijn kameraden op 13 april 1942 geëxecuteerd bij Kamp Amersfoort, op de plek van De Stenen Man. Tijdens het voltrekken van het vonnis zongen ze De Internationale.