De wereld is zelden vriendelijk tegen nieuwkomers. En het helpt niet als je een vrouw bent en je kribbetje niet in Nederland stond. Want hoewel je het niet verwacht heersen ook in theaterland vooroordelen. Zo schreef een programmeur van een “gesubsidieerd theater met een regionale functie” me drie jaar geleden af met de melding dat ze geen “huisvrouw met een hobby” programmeerden. Zo’n reactie van een levensvorm met de empathy van een Ammoniet is toch even slikken. Maar, zoals Oma Rozerood zegt, er is altijd wel een zakje bloem ( = een oplossing), want er zijn mensen die wel in je geloven en die nieuw en onbekend een kans willen geven en je in huis halen.

Dat vertrouwen wil ik dan waarmaken. Of dat nu in een theater, kerk, huiskamer, festival of tuin is. Daar doe ik alles voor. Eindeloos heb ik gewerkt aan de beheersing van de Nederlandse taal en het kwijtraken van een accent. Ik leef heel bewust, repeteer veel en ben constant aan het bijleren.

Het is fijn te merken dat het aantal bezoekers verdubbelt of verdrievoudigd op locaties waar ik terugkom. En ik merk de toenemende interesse ook in de reacties via mijn website en op social media. Toeschouwers vinden het mooi wat ik maak, het raakt ze en zet mensen aan het denken. De reacties zijn vaak hartverwarmend.

En zo af en toe zijn er van die momenten waar ik dan extra bij stilsta. Dat interview van ruim een uur op Radio 1 en de eerste voorstelling die binnen een week uitverkocht, als recente voorbeelden. Of de eerste voorstelling die ruim voor de speeldatum in de voorverkoop al meer dan honderd bezoekers deed. Het is vast klein bier voor bovengenoemde programmeur, maar een grote stap voor deze “huisvrouw met een hobby” die de 2 uur durende theatervoorstelling als Oscar en Oma Rozerood minimaal zo’n 60 keer door het hele land speelt.