De kans is groot dat je nog nooit gehoord hebt van Cecilia Payne. Tot ruim een eeuw geleden waren wetenschappers ervan overtuigd dat de zon uit hetzelfde materiaal gemaakt was als de aarde. Maar Cecilia Payne ontdekte na lang onderzoek dat de zon uit waterstof en helium bestond en dus heel anders in elkaar zat als onze aarde. 

Ze schreef er in 1925 aan Harvard een scriptie over. Diverse beroemde astronomen noemen het de beste scriptie in astronomie ooit. Haar begeleidend professor adviseerde haar echter om de essentiële conclusies af te zwakken of zelfs ‘onecht’ te noemen, aangezien ze ingingen tegen de heersende wetenschappelijke mainstream en dat deed ze uiteindelijk. 

Diezelfde professor kwam jaren later via eigen onderzoek tot dezelfde conclusies en publiceerde daar in 1929 over. In een voetnoot noemt hij het baanbrekend werk van Payne. Deze professor wordt daarom nog altijd door veel mensen gezien als de ontdekker van de ware samenstelling van de zon. Dat werd later formeel wel rechtgezet, maar het leed was al geleden want her en der krijgt hij nog altijd die onterechte erkenning. 

Payne werd na veel doorzettingsvermogen en strijd in 1956 de eerste vrouwelijke professor aan Harvard. Ze zorgde ervoor dat onderzoek door vrouwen serieus genomen werd en dat ze gelijkwaardig behandeld werden. 

Ze kwam trouwens op Harvard terecht nadat ze eerst in Engeland aan het prestigieuze Cambridge gestudeerd had. Daar kreeg ze na het afronden van haar studie geen diploma, want tot 1948 hadden vrouwen daar volgens wetenschappers geen recht op, want onderzoek wees uit dat het om een minderwaardig geslacht ging. Inmiddels bekijkt de wetenschap wat breder naar de wereld, waardoor er in de westelijke samenleving wat gelijkwaardiger met vrouwen wordt omgesprongen.