2013 was voor ons niet een makkelijk jaar, al waren het – zo terugkijkend – vooral luxe-problemen. Onze dochter was twee en had ons leven redelijk op zijn kop gezet. We waren net verhuisd en vonden zo 1-2-3 niet onze draai. We zaten in een gekke werk-situatie waarbij we met onze kleine organisatie in een gedwongen huwelijk moesten samenwerken met een beursgenoteerde moloch vol politiek. Zelf had ik net ‘Improvisatie-theater ontdekt’ dus ook op dat vlak borrelde er van alles.

“Making your way in the world today takes everything you have got.

Taking a break from all your worries sure would help a lot …”

Conform de titelsong van ‘Cheers’ besloten we er een paar weken tussenuit te gaan. We zochten de herfst op in de Verenigde Staten.

Cheers ontdekte ik via North & South, een serie die ik keek vanwege mijn grote held Patrick Swayze. Daar zag ik Kirstie Alley voor het eerst. Zij speelde de sterke en eigengereide vrouw Virgilla Hazard. Toen ze later Shelly Long verving in Cheers verhuisde ik met haar mee. Ze deed dat op zo’n grandioze manier dat Cheers één van de weinige langlopende series is waarvan ik eigenlijk iedere aflevering wel heb gezien. Toen we daar in de buurt waren, moest ik dus even een kijkje nemen in het café gezicht gaf aan het café Cheers.

We hadden een fantastische vakantie in uitgestrekte bossen vol beren en wolven. Maar die weken zullen ons het meeste bijblijven door alle brandweerkranen waar mijn dochter op wilde klimmen. Zoals die gele voor de Mayflower. Het klimmen en spelen duurde en duurde. Uiteindelijk konden we die replica van het schip waarmee de Christelijke Pelgrims naar Amerika kwamen uiteindelijk niet bezoeken. Boeien.

“Als puntje bij paaltje komt, dan is het niet de wetenschap die je overeind houdt, het is de overtuiging, de spirituele kant van het leven, die dat doet, ongeacht welke religie je hebt.” Dat zei Kirstie Alley toen ze haar vroegen waarom ze ondanks haar ziekte zo vrolijk bleef. Oma Rozerood had het niet beter verwoord. Cheers!