Toen ik net in Nederland woonde vielen die letters me op. Van chocolade, banket en suikerwerk. Nederlanders vinden het heel gewoon, maar het valt ontzettend op als je hier niet geboren bent. Ook een traditie heeft een startpunt, in dit geval zelfs educatief.

Daarvoor moeten we terug naar de middeleeuwen, toen kinderen leerden lezen in kloosters. Dat gebeurde onder meer met letters die gemaakt waren van deeg. Als de kinderen hun werk goed gedaan hadden, dan mochten ze de letters opeten. Daar ligt het begin van de letter-traditie.

Later, en dan heb ik het over het einde van de 19e eeuw, werden cadeaus voor (niet-arbeiders-)kinderen bedekt met doeken, lakens of dekens. Dit om de verrassing te bewaren. Om te weten welke stapel voor welk kind was, maakten moeders dan van brooddeeg de beginletter van de naam en die lag dan op de deken of het laken.

En nu hebben we letters in alle maten en alle soorten. En die zijn hier echt bijna overal te koop, tot aan het tankstation aan toe. Letterlijk een heerlijke traditie en ik vind het echt prachtig dat geboren Nederlanders dat heel normaal vinden.