Op 11 september zat ik in Oss te werken, toen de vliegtuigen het WTC invlogen. Met een collega was ik een complexe software-oplossing aan het opleveren voor het goedkoper maken van medische middelen. Op die locatie waren we afgesloten van de wereld. Het was voor ons een dag als alle anderen. Tot ik een SMS kreeg van mijn man, met nieuws dat we nauwelijks konden bevatten.
Amper twee weken geleden ben ik bij het enorme monument in New York. Het is er relatief rustig, bijna sereen. De witte roos valt me op in de naam “Yudhvir S. Jain”. En boven die naam lees ik “Deanna Lynn Galante and her unborn child”.
Ik laat meer namen op me inwerken. Namen van mensen die toen, zoals vast elke dag, nietsvermoedend aan het werk waren.
Beelden van de rokende torens schieten door mijn hoofd. De brandweer die de gebouwen in rent om de mensen die bovenin vast zitten te redden. De paniek in de straten en de politie die de boel probeert af te zetten.
Een schril contrast met die zonnige dag waarop ik daar loop na te denken over die witte roos. Wie zou die geplaatst hebben? En wat zou de relatie zijn tot Yudhvir Jain?
Ondanks het mooie weer had ik het koud.
Achter het monument klimmen kinderen lachend op enorme bronzen standbeelden. Ze zijn te jong om te bevatten wat op die plek ooit gebeurde. Her en der staan winkeltjes die souvenirs en ijsjes verkopen. Voor het museum staat een korte rij. Ik besluit het te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar een normaal kopje koffie (hetgeen in die buurt een meer dan lastige opgave is).